Na het lezen van het boek ,zou ik de reactie van de dochter graag weten ,waarom geen contact zoeken naar al die jaren van smeken van haar vader.
Ikzelf heb ook al 15 jaarmijn dochter niet gezien .
Naar 31 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik bij mijn man weg gegaan ,dat heeft zowel mijn dochter en mijn zoon mij erg kwalijk genomen .Hun vader verviel in een slachtofferrol,hij verklaarde mij dood en zei “ik zorg ervoor dat jij je kinderen nooit meer ziet”
Met mijn zoon kreeg ik 3 jaar later weer contact ,en dat is nu nog steeds goed .
Ik heb alles geprobeerd,brieven,mails ,langs gaan .
Nog steeds op haar verjaardag maak ik een bedrag over op haar rekening,daar kan ik haar feliciteren,ze reageert daar ook nooit op .
Naar jaren van verdriet,ben ik nu zo ver dat ik niet meer dagelijks aan haar denk .
Met mijn zoon kan ik er ook niet over praten .
Die heeft wel contact met haar ,met mijn schoondochter heb ik een leuke band ,die begrijpt er niets van waarom mijn dochter zo halsstarrig hierin volhoud .Wat gaat er in de hoofden van die dochters om ,waarom kunnen zij niet de stap nemen om het contact te herstellen.
Ik heb eraan gedacht om het boek naar haar op te sturen .
Er zijn heel veel raakvlakken ,misschien gaat ze dan nadenken .
Maar ik mag niet weten waar ze woont en dan moet ik dat doen via mijn zoon en dat wil ik aan hem vragen .
Na het interview heb ik het boek meteen besteld. In een paar dagen tijd, vaak tot laat in de nacht, uitgelezen. Veel dank voor de openheid waarin jij -George- je pijn, verdriet en je hunkering naar het contact met je kinderen beschrijft. Veel herkenning. Ik ben in 2017 gescheiden en nu al ruim 5 jaar verstoken van enig contact met mijn beide kinderen. Het enige dat ik weet is dat zij ergens in Rotterdam zouden wonen. Heel fijn dat je voor het probleem van ouderverstoting {jouw boek heeft mij ook de nodige inzichten verschaft in het waarom maar ook de gevolgen daarvan voor (groot)ouder(s) en de kinderen zelf} bij politiek en bij maatschappelijke organisaties w.o. zorgverleners aandacht hebt gevraagd. Het lukt mij niet om via mail contact met je krijgen; dat zou ik graag willen. Ook ik heb voor mijn scheiding in Nesselande gewoond.
Een goede vriend met hetzelfde verhaal attendeerde mij op jou en ik was natuurlijk nieuwsgierig en las je verhaal en kan alleen maar zeggen dat ik mij na een paar zinnen van jou, meteen mijn eigen verhaal herkende. Ik ben in 2005 gescheiden en mijn dochter was nog maar 15 en was altijd mijn oogappeltje en ze was me nooit een seconde teveel.
Ik was een kei van een vader George en ik had een goede baan bij Defensie en later bij Justitie (28 jaar) Ik heb nog een tijdje heel summier contact gehad met mijn dochter. Maar mijn ex begon te bellen naar Justitie dat ik in de drugshandel zat. Dat is een heel verhaal waarbij Minjus natuurlijk genoodzaakt was om een onderzoek in te stellen. Maar zonder resultaat. Daarna gingen er nog meer verschrikkelijke verhalen in de ronde.
Daar kreeg mijn kind toch iets van mee. Toen ik later nog wel eens contact had met mijn dochter zei ze wel eens, Pap ‘ik was een Papa’s kindje’ en ik heb je door de scheiding heel erg gemist. En dat snapte ik als vader natuurlijk donders goed ! Door verhalen over mij raakte ze in een spagaat (loyaliteitsconflict). En nog steeds.
Ik ga je boek bestellen en het lezen. Wat mij wel kracht geeft is de gedachte dat ik weet dat mijn dochter weet dat ik er altijd voor haar was in de eerste jaren en alleen maar liefde heb gegeven. Dat moet bij een kind blijven hangen denk ik dan maar.
Wat zou ik graag eens met je willen filosoferen
Vriendelijke groet. Henk
Na het lezen van het boek ,zou ik de reactie van de dochter graag weten ,waarom geen contact zoeken naar al die jaren van smeken van haar vader.
Ikzelf heb ook al 15 jaarmijn dochter niet gezien .
Naar 31 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik bij mijn man weg gegaan ,dat heeft zowel mijn dochter en mijn zoon mij erg kwalijk genomen .Hun vader verviel in een slachtofferrol,hij verklaarde mij dood en zei “ik zorg ervoor dat jij je kinderen nooit meer ziet”
Met mijn zoon kreeg ik 3 jaar later weer contact ,en dat is nu nog steeds goed .
Ik heb alles geprobeerd,brieven,mails ,langs gaan .
Nog steeds op haar verjaardag maak ik een bedrag over op haar rekening,daar kan ik haar feliciteren,ze reageert daar ook nooit op .
Naar jaren van verdriet,ben ik nu zo ver dat ik niet meer dagelijks aan haar denk .
Met mijn zoon kan ik er ook niet over praten .
Die heeft wel contact met haar ,met mijn schoondochter heb ik een leuke band ,die begrijpt er niets van waarom mijn dochter zo halsstarrig hierin volhoud .Wat gaat er in de hoofden van die dochters om ,waarom kunnen zij niet de stap nemen om het contact te herstellen.
Ik heb eraan gedacht om het boek naar haar op te sturen .
Er zijn heel veel raakvlakken ,misschien gaat ze dan nadenken .
Maar ik mag niet weten waar ze woont en dan moet ik dat doen via mijn zoon en dat wil ik aan hem vragen .
Hartelijk dank voor je reactie Gea.
Na het interview heb ik het boek meteen besteld. In een paar dagen tijd, vaak tot laat in de nacht, uitgelezen. Veel dank voor de openheid waarin jij -George- je pijn, verdriet en je hunkering naar het contact met je kinderen beschrijft. Veel herkenning. Ik ben in 2017 gescheiden en nu al ruim 5 jaar verstoken van enig contact met mijn beide kinderen. Het enige dat ik weet is dat zij ergens in Rotterdam zouden wonen. Heel fijn dat je voor het probleem van ouderverstoting {jouw boek heeft mij ook de nodige inzichten verschaft in het waarom maar ook de gevolgen daarvan voor (groot)ouder(s) en de kinderen zelf} bij politiek en bij maatschappelijke organisaties w.o. zorgverleners aandacht hebt gevraagd. Het lukt mij niet om via mail contact met je krijgen; dat zou ik graag willen. Ook ik heb voor mijn scheiding in Nesselande gewoond.
Dank voor je mooie reactie Stanley.
Hoi George,
Een goede vriend met hetzelfde verhaal attendeerde mij op jou en ik was natuurlijk nieuwsgierig en las je verhaal en kan alleen maar zeggen dat ik mij na een paar zinnen van jou, meteen mijn eigen verhaal herkende. Ik ben in 2005 gescheiden en mijn dochter was nog maar 15 en was altijd mijn oogappeltje en ze was me nooit een seconde teveel.
Ik was een kei van een vader George en ik had een goede baan bij Defensie en later bij Justitie (28 jaar) Ik heb nog een tijdje heel summier contact gehad met mijn dochter. Maar mijn ex begon te bellen naar Justitie dat ik in de drugshandel zat. Dat is een heel verhaal waarbij Minjus natuurlijk genoodzaakt was om een onderzoek in te stellen. Maar zonder resultaat. Daarna gingen er nog meer verschrikkelijke verhalen in de ronde.
Daar kreeg mijn kind toch iets van mee. Toen ik later nog wel eens contact had met mijn dochter zei ze wel eens, Pap ‘ik was een Papa’s kindje’ en ik heb je door de scheiding heel erg gemist. En dat snapte ik als vader natuurlijk donders goed ! Door verhalen over mij raakte ze in een spagaat (loyaliteitsconflict). En nog steeds.
Ik ga je boek bestellen en het lezen. Wat mij wel kracht geeft is de gedachte dat ik weet dat mijn dochter weet dat ik er altijd voor haar was in de eerste jaren en alleen maar liefde heb gegeven. Dat moet bij een kind blijven hangen denk ik dan maar.
Wat zou ik graag eens met je willen filosoferen
Vriendelijke groet. Henk
Dank voor je antwoord, als liefhebbende vader Henk! Daar waar het mogelijk is, zie ik uit naar een gesprek.