Zonder Ware Liefde, geen leven

Lieve lezer,

Dank dat je mijn website bezoekt. Alvorens je verder leest, wil ik m.b.t. het onderwerp ‘(groot)ouderverstoting – (G)PAS een stukje van mijn gedachtegoed aan je kwijt:

Ik weet dat de wereld ‘in brand staat’ (dreiging WO3, Trump, Poetin, Gazastrook, noodpakketten, etc …) en dat er dus ‘belangrijkere dingen’ zijn dan GPAS. Maar lieve mensen … kinderen en ouders bij elkaar houden IS de basis van onze samenleving! Als er al niets of te weinig wordt gedaan aan het behoud van de oorspronkelijke, onvoorwaardelijke Oer liefde tussen (groot)ouder en (klein)kind, hoe kan de samenleving in deze wereld dan ooit echt bij elkaar komen? En de Vrede – waar we allemaal zo naar verlangen – waarborgen en koesteren? Waarom zien de beleidsbepalers de essentie van GPAS niet in …?

Met de lancering van mijn boeken ‘Kind waar ben je’ (2015) en ‘Lieverd, waarom …?’ (2023), probeer ik niet om mezelf vrij te pleiten van mijn fouten, maar wil ik laten zien dat ik oprecht probeer goed te doen. Ik leg graag de nadruk op liefde en de essentie van verbinding.

In al mijn kwetsbaarheid en eerlijkheid wil ik in het kader van ouderverstoting ook graag benadrukken dat ik zelf verantwoordelijk was voor mijn echtscheiding. Ik ben echter geen crimineel of betrokken bij enige illegale activiteiten, heb geen strafblad en verafschuw geweld. Nog nooit heb ik mijn kinderen een tik gegeven. Inbreuk op andermans lichamelijke of geestelijke integriteit, ligt niet in mijn aard. Mijn intenties zijn altijd gericht op het welzijn van (mijn) kinderen, ondanks de persoonlijke moeilijkheden die mijn ex-echtgenote, mijn kinderen en ik hebben doorgemaakt. Ik was vastbesloten om mijn rol als gescheiden ouder op een positieve en verantwoordelijke manier te vervullen.

Ik wil gescheiden mensen helpen en dingen verbeteren op een manier die goed is voor iedereen. Allemaal maken we fouten. Maar door met goede bedoelingen te handelen, blijven we wel leren en groeien. Ik geloof in het delen van die onvoorwaardelijke liefde (liefde dus zonder voorwaarden) en door middel van het schrijven van boeken en deze website zet ik me in om mensen die ook met dit grote maatschappelijke probleem van GPAS zitten, te helpen.

Hoewel ik zelf jurist ben, geloof ik met betrekking tot het probleem van ouderverstoting niet in de juridische weg waarbij men denkt de liefde te kunnen afdwingen. Want dat is namelijk de essentie van het recht, de afdwingbaarheid. Wel kan er enige juridische ondersteuning zijn door middel van bijvoorbeeld mediation/bemiddeling waardoor het vertrouwen tussen ouders onderling en tussen ouder en kind zou kunnen groeien. Het gaat eerder om zelfreflectie, bewustwording en ondersteuning van en door beide ouders: hoe positief om te gaan met elkaar en met hun kind. Ik geloof in de 3 ‘v’tjes van veiligheid (het kind moet zich veilig voelen bij beide ouders), vrede (wees niet vijandig naar de verstoten ouder) en vriendelijkheid (stop het demoniseren van de andere ouder en sta open voor elkaar).

Wanneer men in zo’n moeilijke situatie van gebrek aan loyaliteit en verstoten worden zit, lijkt het vaak dat anderen snel oordelen en de schuld bij jou leggen. Men denkt al snel: “Daar zal je wel naar hebben gemaakt. Het is je eigen schuld …” Maar de werkelijkheid is vaak veel complexer dan dat. Ik heb geleerd dat een situatie niet altijd zo zwart-wit is als mensen het soms willen maken. Een boek over mijn ervaringen, over de zware periode die mijn kinderen, mijn ex-echtgenote en ik hebben doorgemaakt, is dan ook niet alleen een persoonlijk verhaal maar een signaal naar anderen: Ga niet oordelen. Maar leer van elkaar. We moeten elkaar ondersteunen en begrijpen, in plaats van te snel te oordelen.

En ja, ik was door mijn overspel schuldig aan de echtscheiding. Mijn ex-vrouw valt totaal niets te verwijten. En daarom moet ik op de blaren gaan zitten. Terecht. Maar …de verhouding tussen mijn daad en de straf die ik krijg waardoor ik mijn kinderen al zo lang niet meer (18 jaar) kan of mag zien, is niet juist. Dat is onrechtvaardig.

(Groot)ouderverstoting (ook wel GPAS – Grand Parental Alienation Syndrome genoemd) is een bijzonder schadelijke en pijnlijke situatie, voor zowel kinderen als ouders. Bij het kind kan ouderverstoting leiden tot emotionele schade en een verstoord zelfbeeld. Voor de verstoten ouder is het een hartverscheurende ervaring om het contact met je kind te verliezen. Het is een pijnlijk en complex thema voor elke familie die het aangaat en voor iedereen die erbij betrokken is. Te vaak wordt hierover gezwegen en wordt het tot taboe bestempeld. Terwijl de samenleving hieronder zwaar gebukt gaat. Daarom moet ouderverstoting serieus worden genomen en moet er steun zijn voor kinderen, ouders en betrokkenen die hiermee te maken hebben.

Om die reden heb ik het boek ‘Lieverd, waarom …?’ geschreven. De vraag kan gesteld worden: hang je met het uitbrengen van het boek dan niet de vuile was buiten? Mijn antwoord hierop is volmondig: nee. Natuurlijk is het afhankelijk van hoe mensen het interpreteren. Als je persoonlijke ervaringen deelt, vooral als die pijnlijk of gevoelig zijn, kan het voor sommigen (met name je eigen kinderen en jouw ex) voelen alsof je privézaken publiekelijk maakt. Dit kan als een soort blootstelling of kwetsbaarheid worden ervaren.

De bedoeling van mijn boek is echter om mijn particuliere verhaal het persoonlijke te laten ontstijgen om algemene geldigheid te krijgen bij het grote lezerspubliek die ook met dezelfde GPAS-problematiek zitten. Met mijn boek wil ik anderen helpen door: inzichten te delen, om een breder begrip te creëren over deze complexe situaties en bewustwording te bevorderen. Kortom, de intentie achter mijn boek is om anderen te inspireren.

Net als iedereen ben ik gewoon een mens, met mijn eigen tekortkomingen en fouten. Niemand is perfect. Toch wil ik beklemtonen dat mijn intenties goed zijn, mijn hart groot is en dat ik geloof in het doen van goede dingen, ook al maak ik soms misstappen. Mijn verhaal is een reflectie van mijn zoektocht naar groei, begrip maar vooral het bieden van steun voor de ander.

Laten we daar samen voor gaan. Om verbittering, onbegrip en verkeerde beeldvorming – die ons vaak uit elkaar probeert te drijven – geen kans te geven. De relatie tussen ouder en kind en tussen grootouder en kleinkind moeten we koesteren. Want deze (familie)relaties zijn de fundamenten van liefde, steun en verbinding die we nodig hebben voor een goede toekomst en samenleving. Laten we de waarde van deze banden erkennen en er samen voor zorgen dat we deze bijzondere relaties beschermen en versterken. Want uiteindelijk is het deze verbondenheid tussen (groot)ouder en (klein)kind die ons als mensen sterker maakt om polarisatie tegen te gaan en een afrekencultuur uit te bannen.

George Westerduin

Nieuws