Uit CIP.nl 04 juli 2019 door Jeffrey Schipper
George heeft zijn dochter al 13 jaar niet gezien: “Ik heb mijn vrouw bedrogen”
“Een trouwring is het symbool van oneindige liefde. Die ring heb ik doorboord. Het is ons niet gelukt om bij elkaar te blijven.” Met een brok in zijn keel praat George Westerduin over een pijnlijke gebeurtenis die hem de rest van zijn leven zal stempelen. Zijn vrouw en hij gingen 13 jaar geleden uit elkaar.
CIP.nl spreekt hem in zijn woonplaats Rotterdam over zijn misstap, de gevolgen daarvan en de onvoorwaardelijke liefde van Jezus.
’s Avonds tussen 21:00 en 22:00 uur plofte George neer op de bank. Doodop. De energie voor een goed gesprek met zijn ex-vrouw ontbrak. Als jurist was hij heel druk met zijn eigen bedrijf. En daar gaat veel tijd in zitten. “Daarnaast was ik druk met het geven van colleges en het begeleiden van mijn zoon die topsport bedrijft”, vertelt George. “Ook moest ik voor mijn werk en topsport veel reizen. Mijn ex-vrouw bleef veel liever thuis bij mijn dochter. Ik was er trots op dat we in dat grote eigen gebouwde huis woonden. In materieel opzicht had ik het allemaal prima voor elkaar. Omdat ik hard werkte, lange dagen maakte (ik werkte structureel tussen de 60 en 80 uur per week), veel moest reizen en vaak van huis was, ontstond er meer en meer afstand tussen ons.”
“Een trouwring is een symbool van grenzeloze en oneindige liefde. Die ring heb ik doorboord.”
Misstap met grote gevolgen
Kortom, George en zijn ex-vrouw groeiden uit elkaar. “Tijdens mijn werk als docent kreeg ik extra aandacht van een avondstudente, een jonge vrouw van 24 jaar. Haar toenadering was een compensatie voor het tekort aan koestering en liefkozing zoals ik dat toen beleefde. Achteraf bezien was het zo dom en dwaas om ontvankelijk te zijn voor de vleierij van deze vrouw, want de ontmoeting met haar heeft een vernietigende kracht op ons leven gehad. De jonge vrouw viel als een blok voor me, zoals ze dat zelf verwoordde, en ik had verwachtingen gewekt bij haar, waaraan ik niet meer wilde voldoen.”
Hij durfde zijn misstap thuis niet op te biechten. Het bekende spreekwoord ‘Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’, werd realiteit. Dat gebeurde vanaf het moment dat George de studente op een zijspoor wilde zetten. Hij verbrak het contact en vroeg haar om zijn lessen niet meer te volgen. De jongedame nam daar geen genoegen mee. Lange tijd heeft zij George, zijn ex-vrouw en kinderen gestalkt.
En toen was daar het moment dat George niet anders kon dan zijn miskleun te openbaren. “Dat was heel heftig”, verzucht hij. “Mijn ex-vrouw schrok enorm. Heel begrijpelijk. Haar hevige emoties gingen gepaard met een hard optreden, dat ik ook heel goed begreep en zonder verzet onderging. ‘Je hebt mij mijn leven ontnomen’, maakte ze mij duidelijk. Het was haar droom om de rest van haar leven met mij door te brengen. Denk aan een trouwring. Een symbool van grenzeloze en oneindige liefde. Die ring heb ik doorboord. Dat het ons niet gelukt is om bij elkaar te blijven, is een teken van de vele gebrokenheid in de wereld die ik om mij heen zie.”
“Op het dieptepunt woog ik nog maar 68 kilo. Ik at niet meer. Ik sliep niet meer.”
Voor zijn ex-vrouw was het meteen duidelijk. Doorgaan was geen optie. Het vertrouwen was weg. “Dat heb ik nog tegen willen houden”, maakt George duidelijk. “Ik wilde graag met haar door. Daar komt ook nog bij dat we samen twee prachtige kinderen hebben. Kinderen zijn enorme bindingsfactoren. Ze zijn van ons saampjes. Dit godsgeschenk wilde ik mét haar koesteren.” Maar die wens ging voor George niet in vervulling. “Zij stond niet open voor een herkansing. Voor haar stond één ding centraal: strijd. En dat begrijp ik heel goed! Ik heb haar bedrogen. ‘Je hoort niet op deze wereld thuis’, kreeg ik te horen.”
Na de scheiding bleef zijn ex-vrouw met hun kinderen in het grote huis achter. George raakte alles kwijt. “Op het dieptepunt woog ik nog maar 68 kilo. Ik at niet meer. Ik sliep niet meer. Door de huisarts werd ik naar een psycholoog en psychotherapeut gestuurd.”
Zelfmoordpoging
De eenzaamheid was zó groot dat George twee keer geprobeerd heeft om zichzelf van het leven te beroven. De laatste poging was het meest heftig. “In het huis van mijn zus slikte ik een overdosis medicijnen. Mijn zus en zwager vonden mij. Ik werd wakker in een geestelijke gezondheidsinstelling van Parnassia. Later moest ik onder woorden brengen waarom ik die zelfmoordpoging had ondernomen. Tijdens dat gesprek besefte ik: ‘Hier hoor ik niet thuis!’
“In de kerk hoorde ik dat ondanks alles wat je fout hebt gedaan er Iemand is die van je houdt. Na die woorden heb ik nog nooit zo hard gehuild. Ik realiseerde mij: ik mag doorleven!”
Het was een periode waarin mijn ex-vrouw, en daardoor ook mijn kinderen, onbereikbaar voor mij waren. Dat was een helse periode. Mijn leven valt of staat bij contact met mijn kinderen. De mogelijkheid tot een gesprek met mijn ex-vrouw was er simpelweg niet. Dat heeft mij heel veel pijn gedaan.”
En dan te bedenken dat het leven een half jaar daarvoor George nog toelachte. “Ik had een stuk grond gekocht op een eiland en daar een vrijstaande, zeer luxueus huis op laten bouwen, er stonden twee gloednieuwe auto’s voor de deur, mijn zoon deed aan topsport, mijn knappe, lieve dochter deed eindexamen vwo en ik had een prachtige vrouw. In materieel opzicht ging het mij voor de wind, maar daar gaat het niet om. Hoe gaan we om met de mensen om ons heen? Dat is bepalend. Daar ben ik op pijnlijke wijze achter gekomen.”
In een tijdsbestek van ongeveer acht maanden is George in totaal vijf keer verhuisd. Bij verschillende familieleden kon hij tijdelijk intrekken. “In de tussenliggende periode ben ik bezig geweest met het huis waar ik nu inzit. Dit appartement was eigenlijk bedoeld voor mijn dochter, voor het moment dat zij zou gaan studeren. Maar het liep heel anders…”
Een warme deken
“Ook na mijn zelfmoordpoging werd ik opgevangen door mijn zus. Zij nam mij rond Pasen mee naar de kerk. Daar kwam ik in een enorm warm bad terecht. Daar hoorde ik dat ‘ondanks alles wat je fout hebt gedaan er Iemand is die van je houdt’. Dat sloeg in als een bom. Na die woorden heb ik nog nooit zo hard gehuild. Ik realiseerde mij: ik mag doorleven!
“Soms word ik midden in de nacht wakker. Dan schreeuw ik het uit. De liefde van Jezus houdt mij op de been.”
Voor mij werd op dat moment glashelder dat verlangen naar zelfdoding afkomstig is van de duivel zelf. Satan wil niets anders dan mensen die zichzelf isoleren en in hun ellende ten ondergaan. God heeft een heel ander plan met mijn leven. Ik mag Zijn boodschap proclameren. Daar leef ik voor! Als we met Hem in contact staan, is het mogelijk om elkaar lief te hebben, ook als we van mening verschillen.”
Vanaf die kerkdienst loopt George ook niet meer met schuldgevoelens rond. Hij spreekt van ‘de vijf s’jes, schaamte, schande, schade, schuldgevoel en satan. “De duivel wil voortdurend duidelijk maken dat ik fout ben geweest. Ja, ik ben fout geweest, maar God heeft mij wel vergeven. Toen de onvoorwaardelijke liefde van Jezus ter sprake kwam, werd dat voor mij glashelder. Hij neemt onze zonden allemaal weg! Vroeger overleefde ik. Nu leef ik en mag ik doorleven!”
Leven zonder dochter
Als zijn twee kinderen ter sprake komen, worden de ogen van George waterig. Met zijn zoon heeft hij soms appcontact. Sinds de scheiding, dertien jaar geleden, heeft George zijn dochter niet meer gezien of gesproken. Hij heeft hier intens veel verdriet van en heeft over het gemis zelfs een boek geschreven: ‘Kind waar ben je’.
Om zijn onvoorwaardelijke liefde indirect aan dochterlief duidelijk te maken, vraagt hij zijn zoon om zijn berichtjes naar haar door te sturen. George leest één van die berichten voor. ‘Lieve ***. Besef jij wel hoe belangrijk je voor mij als vader bent? Hoe lang nog voordat ik jou mag ontmoeten, mijn excuses mag aanbieden en zeggen hoeveel ik van je hou? Ik hoor graag van je!’ “Dit soort berichten stuur ik al dertien jaar. Respons blijft uit, maar ik kan het niet nalaten om af en toe toch weer een berichtje te sturen.”
“Komt er ooit een moment dat ik mijn dochter zal zien? De gelijkenis van de verloren zoon is mijn houvast.”
Iedere week huilt George omdat hij zijn dochter niet bereiken kan. “Lange tijd kon ik niet naar de foto’s van mijn kinderen kijken. Inmiddels kan ik dat wel. Maar niet te lang… Soms word ik midden in de nacht wakker. Dan schreeuw ik het uit. De liefde van Jezus houdt mij op de been. De liefde voor mijn kinderen is onvoorwaardelijk en gaat nooit verloren! Dat is dezelfde liefde die God voor ons mensen heeft. Als je liefde voor je kinderen ervaart, weet je hoe intens en groot Gods liefde voor ons is! Dat is ware Liefde.
Komt er ooit een moment dat ik mijn dochter zal zien? De gelijkenis van de verloren zoon is mijn houvast.
Laten we gescheiden mensen niet voorgoed bestempelen als grote zondaren en heb niet de illusie dat een scheiding jou nooit overkomt”, geeft George mee. “Laat wie zonder zonde is, de eerste steen naar mij gooien. Ook getrouwde mensen kunnen die steen niet gooien. In Gods koninkrijk spreken we niet over een hokjesgeest, maar over de Heilige Geest. Vanuit Zijn liefde wil God ons vergeven en neemt Hij de zonde van ons weg. De vraag is: durven wij die liefde te ontvangen?”
George Westerduin studeerde lichamelijke opvoeding, behaalde een master in rechten en is momenteel bezig met een pre-master Theologie in Leuven. Eerder schreef hij het boek ‘Kind, waar ben je?’. Klik hier voor meer informatie over zijn boeken.